Czy można łączyć leki Mozarin, Mirtagen, Coaxil i Egiramlon? Czy któryś z nich uzależnia?

Leki: Mozarin, Mirtagen, Coaxil oraz Egiramlon można przyjmować razem, jednak tylko i wyłącznie wtedy, jeśli zostały przepisane przez jednego lekarza, lub jeśli lekarze przepisujący te preparaty byli poinformowani o tym, jakie inne leki pacjent już zażywa, na jakie dodatkowe schorzenia cierpi i tylko w takiej kombinacji (kolejności), jak wynika z tych zaleceń.

Nie zaleca się łączenia leków Mozarin oraz Mirtagen, ponieważ wykazują one podobne działanie - wpływają na wychwyt serotoniny w mózgu.

Stosowanie ich jednocześnie może powodować wystąpienie tzw. zespołu serotoninowego, kiedy w mózgu wyzwala się zbyt duża ilość serotoniny.
Zespół ten może wystąpić podczas stosowania dwóch lub większej ilości leków przeciwdepresyjnych wpływających na układ serotoninergiczny w mózgu przez zwiększenie stężenia serotoniny.

W bardzo rzadkich przypadkach u pacjentów przyjmujących tylko Mozarin lub w terapii skojarzonej z lekami o podobnym działaniu (np. Mirtagen), może wystąpić zespół serotoninowy. Niektóre z jego objawów to gorączka, pocenie się, zwiększona częstość akcji serca, biegunka, (niekontrolowane) skurcze mięśni, dreszcze, wzmożenie odruchów, niepokój, zmiany nastroju, utrata przytomności. Należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem w przypadku wystąpienia razem kilku z wymienionych objawów.

Jeżeli leki zostały przepisane przez różnych lekarzy, konieczna jest konsultacja z nimi celem ustalenia, czy leki te mogą być jednocześnie stosowane. Jeśli tak, lekarz może ustalić inne zalecenia odnośnie sposobu ich stosowania.

W przypadku, gdy leki zaordynował jeden lekarz, proszę przestrzegać schematu ich dawkowania.

Escitalopram - substancja czynna leku Mozarin, to środek z grupy tak zwanych SSRI (selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny). W przypadku tych leków opisano zjawisko rozwoju tolerancji na działanie związane z utratą ich skuteczności (antidepressant treatment tachyphylaxis, "Prozac poop-out").

Zjawisko wiązane jest przede wszystkim z liczbą podejmowanych terapii tymi lekami (wiele epizodów choroby oddzielonych od siebie w czasie). Wydaje się, że spadek odpowiedzi na leczenie może być także charakterystyczny dla tej grupy leków jako takich. Opisywano przypadki utraty skuteczności występującej podczas przewlekłej kontynuacji leczenia SSRI u pacjentów, którzy zareagowali pozytywnie na terapię przeciwdepresyjną.

Nie ma jednoznacznej odpowiedzi, czy stopniowa utrata na leczenie jest kwestią genetyki czy też reakcji receptorów w mózgu na podejmowane leczenie. Nie dotyczy ono wszystkich pacjentów.

Escitalopram jednak nie powoduje typowego uzależnienia, bowiem po zakończeniu leczenia nie pojawiają się objawy typowe dla uzależnienia, takie jak: pragnienie ponownego przyjmowania substancji, poczucie przymusu jej stosowania czy brak kontroli nad zachowaniem związanym z brakiem zażywania leku.

W przypadku nagłego przerwania leczenia tym środkiem, a czasem także podczas powolnego i zaplanowanego wraz z lekarzem odstawiania leku, mogą (ale nie muszą) pojawić się objawy odstawienne, które są błędnie przyrównywane do objawów abstynencyjnych towarzyszących uzależnieniu.

Według badań u 3 z 10 pacjentów po zaprzestaniu leczenia escitalopramem występuje jeden lub kilka objawów odstawienia. Niektóre objawy pojawiają się częściej niż inne i należą do nich, np. zawroty głowy, chwiejność lub trudności w utrzymaniu równowagi, uczucie mrowienia, pieczenia, przechodzenia prądu elektrycznego, brzęczenie, syczenie, gwizdanie, dzwonienie w uszach (szumy uszne), zaburzenia snu, uczucie niepokoju, bóle głowy. Objawy odstawienne są przemijające i wynikają z nagłej zmiany równowagi neurochemicznej w ośrodkowym układzie nerwowym.

Warto także pamiętać, iż po odstawieniu wszystkich leków przeciwdepresyjnych, w tym leku Mozarin, Coaxil czy Mirtagen można spotkać się z nawrotem choroby, z powodu której lek był stosowany. Nie oznacza to jednak zawsze, że organizm uzależnił się od leku, nie potrafi sobie bez niego poradzić i dlatego objawy wracają. Taki stan rzeczy niekiedy wynika z tego, iż stosowany preparat może nie usuwać trwale przyczyn choroby, lecz zmniejszać jej objawy i ewentualne negatywne skutki. Oczywiście nie jest to regułą, nie należy przyjmować tego za pewnik i uznawać, że leczenie w Pana przypadku nie będzie skuteczne.

Producent leku ma obowiązek poinformować pacjenta o wszystkich możliwych objawach niepożądanych, jakie mogą mieć związek ze stosowaniem jego preparatu, ale nie oznacza to, że u każdego wszystkie one się pojawią.

Informacja dołączona do leku zawiera ważne wskazówki, które należy przeanalizować przed jego zastosowaniem. Takiej oceny korzyści do ryzyka powinien dokonać lekarz zaznajomiony z Pana historią choroby.

Sugeruję stosować leki zgodnie z zaleceniami lekarza i w takiej kombinacji, jak wynika z tych zaleceń. Proszę z góry nie obawiać się o skutki, o których Pan pisze, lecz skupić się na prawidłowej realizacji terapii, która jest kluczem do ich uniknięcia.

Obawa przed ewentualnymi skutkami ubocznymi może utrudniać proces leczenia i to właśnie ona może mieć większy wpływ na wystąpienie działań niepożądanych niż sam lek. Stres przed sięgnięciem po lek może prowadzić do zaniechania terapii, co w skutkach może być dużo gorsze dla zdrowia niż ewentualne działania niepożądane, które mogą, a nie muszą wystąpić.

Ostrzeżeń zawartych w ulotce nie wolno bagatelizować, ale należy zachować zdrowy rozsądek. Lek może, ale nie musi wywołać skutków ubocznych, natomiast nieleczona choroba może pogłębić się, wywołać niekorzystne zmiany w organizmie lub spowodować powikłania: https://www.gdziepolek.pl/artykuly/czy-bac-sie-dzialan-niepozadanych-lekow