Nasze metody na łysienie

Spis treści

Czy wypadanie włosów jest normalne?

Kogo dotyka łysienie?

Co powoduje łysienie?

Czym jest łysienie plackowate?

Sposoby leczenia łysienia

Czy wypadanie włosów jest normalne?

Wypadanie włosów jest całkowicie naturalnym procesem. Włos najpierw rośnie, potem staje się coraz cieńszy i w końcu wypada, a w jego miejsce wyrasta nowy. Codziennie tracimy około 100 włosów. Problem zaczyna się dopiero, kiedy cały cykl ulega zaburzeniu i wypadanie włosów nie jest kompensowane powstawaniem nowych.

Kogo dotyka łysienie?

Łysienie dotyka w głównej mierze mężczyzn – nawet 2/3 panów choruje na tę przypadłość, ale kobiety również nierzadko (około 20% wszystkich przypadków) cierpią na nadmierne wypadanie włosów. Problem zwykle narasta z wiekiem, chociaż już u 20-latków mogą pojawić się pierwsze objawy, zwłaszcza przy predyspozycjach związanych z genami.

Co powoduje łysienie?

Hormony - testosteron i estrogeny

Najczęstszym (około 95% przypadków) i najważniejszym winowajcą nadmiernej utraty włosów jest męski hormon testosteron, a właściwie produkt jego przemiany metabolicznej – dihydrotestosteron (w skrócie DHT), który uszkadza mieszki włosowe. Z tego względu ten typ łysienia nazywany jest łysieniem typu męskiego, inaczej androgenowym. Dotyczy ono około 60%-80% mężczyzn powyżej 50. roku życia. Ciekawostką jest fakt, że włosy na potylicy oraz skroniach są niewrażliwe na DHT, dlatego w tych okolicach owłosienie zachowuje się najdłużej.

W przypadku kobiet przyczyną łysienia może być też niski poziom estrogenów. Ich ilość we krwi spada m.in. po odstawieniu tabletek antykoncepcyjnych, po przebytej ciąży lub w okresie i po menopauzie. Zwłaszcza po menopauzie poziom estrogenów znacznie spada przy jednoczesnym wzroście ilości androgenów (hormony męskie), co powodować może wystąpienie łysienia androgenowego, które objawia się podobnie jak u mężczyzn – włosy wypadają głównie na środku głowy (okolice przedziałka) oraz na skroniach.

Choroby i styl życia

• procesy zapalne w organizmie (np. choroby autoimmunologiczne, a zwłaszcza choroby tarczycy);

• przebyte choroby (szczególnie grzybica skóry, która może spowodować tzw. łysienie łojotokowe, któremu towarzyszy nadmierne wydzielanie łoju oraz łupież tłusty);

• leczenie onkologiczne;

• nieodpowiednia dieta;

• długotrwały, silny stres.

Łysienie jest dziedziczne

Jak w przypadku wielu innych chorób, istnieje tzw. "gen łysienia", który sprawia, że skłonności do łysienia przekazywane są z rodzica na dziecko.

Czym jest łysienie plackowate?

Łysienie plackowate dotyczy najczęściej osób młodych - poniżej 30. roku życia. Może występować także u dzieci. Dokładna przyczyna tego schorzenia nie została do końca poznana. Wiadomo, iż choroba ta może mieć podłoże autoimmunologiczne, a za jedną z przyczyn jej powstawania uważa się przewlekłe stany zapalne w mieszkach włosowych. 

Łysienie plackowate może być dziedziczne, a ryzyko jego wystąpienia wzrasta w przypadku osób z chorobami autoimmunologicznymi (RZS, AZS) czy zaburzeniami czynności tarczycy oraz u osób przewlekle narażonych na stres. 

Co ciekawe, zwłaszcza u dzieci łysienie plackowate może mieć podłoże psychologiczne. Wówczas mówimy o trichotillomanii, która polega na przewlekłym wyrywaniu włosów przez pacjenta. Etiologia tego schorzenia nie została do końca poznana. Podejrzewa się, iż przyczyną może być stres. Wiadomo, iż może dotyczyć nawet 1% społeczeństwa. Najczęściej chorują pacjenci między 5.-8. rokiem życia oraz w okresie dojrzewania (ok. 13 roku życia). Cześciej dotyka kobiet. Leczenie pacjenta zależy od jego wieku. U dzieci najczęściej wystarcza opieka psychologiczna (stosuje się techniki pozytywnej motywacji, treningi nad panowaniem nad nawykami oraz system kar i nagród).

Ogniska łysienia plackowatego najczęściej mają regularny kształt, są pozbawione włosów, a skóra pozostaje niezmieniona chorobowo (zmiana obserwowana jest jako fragment łysej skóry na ciele np. na głowie). Najczęściej zmiany lokalizują się w okolicy potylicznej i czołowo-ciemieniowej. Choć łysienie plackowate dotyczy głównie skóry głowy, może również występować w innych częściach ciała.

Jeśli podejrzewasz u siebie łysienie plackowate, należy skonsultować się z dermatologiem. Po zdiagnozowaniu choroby specjalista może zalecić leczenie miejscowe sterydami w postaci płynów, kremów (np. Dermovate płyn) czy dostępnym bez recepty minoksydylem (np. Alopexy, Loxin Max 5%) lub lekiem robionym na bazie cignoliny. Jeśli zmiany są rozległe, może zajść konieczność leczenia ogólnoustrojowego, wówczas zaleca się doustne sterydy np. metotreksat lub cyklosporynę. 

Na szczęście choroba ta jest w większości przypadków odwracalna. Samoistny odrost włosów następuje zwykle w ciągu 1–2 lat u 30–60% chorych.

Sposoby leczenia łysienia

Z problemem łysienia najlepiej udać się do lekarza dermatologa i do trychologa (specjalisty zajmującego się włosami i skórą głowy). Odpowiednia diagnoza pomoże w dobraniu najlepszej metody leczenia.

Dieta i witaminy

Gdy łysienie spowodowane jest złą dietą, wtedy warto zadbać o wyrównanie w organizmie poziomu selenu (np. Selen), cynku (np. Bio-Selen+Cynk), żelaza (np. Ascofer), witaminy C (np. Ascorvita Max), witaminy B (np. Vitaminum B Compositum) oraz witaminy E (np. Vitaminum E Hasco). Osiągnąć to można również dzięki wzbogaceniu diety w warzywa, ryby morskie, nabiał, otręby oraz produkty z mąki żytniej.

Odpowiednia dieta jest podstawą leczenia łysienia telogenowego, schorzenia, które zwykle ustępuje samoistnie i polega na zwiększonym wypadaniu włosów przez okres dłuższy niż 6 miesięcy. Wówczas konieczne może być zwiększenie podaży białka i żelaza w diecie.

Na półkach aptecznych znajdziemy również preparaty wieloskładnikowe, które pomogą wzmocnić kondycję włosów, tym samym ograniczając skalę ich wypadania. Zawierają w swoim składzie biotynę (np. Biotebal, Vitapil z Biotyną), wyciągi ze skrzypu polnego bogate w krzem (np. Skrzypovita) oraz preparaty wieloskładnikowe (np. Merz Spezial, Doppelher Aktiv na Włosy i Paznokcie). W przypadku osób zmagających się z łysieniem po przechorowaniu COVID-19 ważne jest uzupełnienie składników takich jak żelazo i cynk. 

Płyny i szampony

Łysienie leczy się też przy pomocy preparatów, które poprawiają ukrwienie, a tym samym odżywienie mieszków włosowych. Działają tak preparaty w postaci płynu do wcierania w skórę głowy zawierające minoksydyl (np. Loxon, Minovivax) oraz amineksil (np. Vichy Dercos). Udowodniono również ochronne działanie estradiolu (żeński hormon, który blokuje przemianę testosteronu w DHT), co znalazło zastosowanie np. w preparacie Alpicort E.

Pomocne może okazać się również stosowanie szamponów przeciwko wypadaniu włosów, np. Dermena, Biotebal, Radical.

Badania pokazują, iż u osób zmagających się z łysieniem po COVID-19 dobrze sprawdza się terapia wyżej wspomnianymi preparatami na bazie minoksydylu. Leczenie trwa zwykle od 1-2 miesięcy, wymaga stosowania płynu 2-razy dziennie i może być stosowane zarówno u mężczyzn, jak i u kobiet. 

Leki na receptę

Kolejnym bardzo skutecznym sposobem na łysienie jest kuracja lekami na receptę zawierającymi finasteryd (np. Finapil, Propecia). Blokuje on przemianę testosteronu w DHT, co skutkuje mniejszym wpływem tego ostatniego na mieszki włosowe. Minusem takiej kuracji jest jej wysoki koszt, opiewający czasem na kilkaset złotych miesięcznie.

Przeszczep włosów

Zabieg ten przeprowadza się w specjalistycznych gabinetach lekarskich i polega na przeszczepieniu drobnych fragmentów skóry wraz ze zdrowymi mieszkami włosowymi pobranymi z okolic potylicy, która, jak wspominaliśmy wcześniej, jest najdłużej oporna na łysienie. Metoda ta daje zwykle świetne rezultaty, choć widoczne dopiero po dłuższym czasie (zwykle minimum 12 miesięcy). Przeszczep włosów nie należy też niestety do tanich zabiegów i kosztuje zwykle kilka tysięcy złotych.