Jakie działanie w łojotokowym zapaleniu skóry ma lek Itrax?

W cięższych postaciach łojotokowego zapalenia skórypodstawę stanowią doustne leki przeciwgrzybicze, bowiem ogromne znaczenie w patogenezie choroby przypisuje się grzybowi Malassezia furfur (Pityrosporum ovale).

Normalnie - u zdrowego człowieka - Malassezia furfur jest prawidłowym składnikiem flory drobnoustrojowej skóry, jednak u osób z łojotokowym zapaleniem skóry występuje on w zwiększonej ilości.

Drożdżak ten wnika do warstwy rogowej naskórka, uwalniając lipazę, która doprowadza do tworzenia się wolnych kwasów tłuszczowych i zapoczątkowania procesu zapalnego.
Malassezia dobrze rozwija się w środowisku bogatym w tłuszcze, dlatego obecność wolnych kwasów tłuszczowych sprzyja wzrostowi tego grzyba.

Łojotokowe zapalenie skóry zazwyczaj daje się opanować preparatami miejscowymi, np. przeciwgrzybiczymi czy glikokortykosteroidami, jednak w skrajnych przypadkach wyjątkowo dużego nasilenia objawów, kiedy leki miejscowe nie są wystarczające, można wdrożyć leczenie ogólne, podając "krótki kurs" itrakonazolu celem zmniejszenia łojotoku. Taka terapia ma na celu nie tylko powstrzymanie objawów postępującej choroby, ale także ograniczenie lub zmniejszenie dawek leków stosowanych miejscowo.

Po ustąpieniu objawów ŁZS o ciężkim przebiegu dla podtrzymania efektu często zaleca się stosowanie itrakonazolu, np. w dawce 200 mg na dobę przez 2 kolejne dni każdego miesiąca.